Art 18
Integratie of Dissociatie?
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing Geplaatst op 30 juli 2023
Wat gebeurt er wanneer we iets lezen-vernemen-horen? Vooreerst dit voorgerecht van mentale verwerking: luisteren we wel echt? Dat wil zeggen: zijn we met volle aandacht bereid om iets op te nemen? We kunnen immers doen als babies die niet willen eten omdat ze geen honger hebben, of iets niet willen opeten omdat ze het niet "lusten" na ervan "geproefd" te hebben. Wanneer we ons als volwassenen blijven op-stellen als babies of kleine kinderen die alleen willen eten wat ze graag lusten, dan beperken we ons tot wat we EENS hebben lekker bevonden, en houden ons bij deze voorkeurslijst. Hetzelfde speelt zich mentaal af: de meeste volwassenen limiteren zich tot een belief-overtuiging-visie die ze zich EENS tijdens hun leven hebben ge-vormd, en houden zich daar aan. Ze willen dan GEEN informatie horen die daarvan afwijkt, en zeker geen die daarmee strijdig is; kortom, ze hebben dovemansoren voor wat niet korrespondeert met HUN gedachtenwereld.
Wie geen open geest wil hebben die openstaat voor nieuwe ideeën en andere opvat -tingen, dan WIL hij alleen datgene horen en zien, wat hij al kent, en wil logieser-wijze geen kennis nemen van dingen die daarvan afwijken. Kennis wordt daarbij nogal eens als erg staties opgevat: als iets wat men kwantitatief in zijn hoofd op-stouwt, en vasthoudt in het geheugen. Dat is toch de manier waarop kennis in het onderwijs wordt aangebracht. Terwijl kennis in realiteit en in de eerste plaats het re-sultaat van een proces is, zoals de meeste fenomenen van het leven dat zijn. Zoals onze darmen fysiek "vreemde" materie van buitenaf op-neemt en verwerken tot li-chaamseigen bouwcellen -daarom worden ze ook de buikhersenen genoemd, naar analogie met de "kronkels" in onze hersenpan- , zo ook wordt informatie uit de bui-tenwereld opgenomen en verwerkt tot bevindingen en inzichten die we in onze her-senen een plaats moeten geven.
We kunnen de analogie nog verder uitwerken: kotsen is als een overdaad aan teveel gulzige informatie in te korte tijd die we niet kunnen verteren, of informatie die zo overgevoelig ligt, dat we haar liever verwerpen dan ze toe te laten. Diarree kan het gevolg zijn van een indigestie: de vervelende informatie die we hebben opgenomen, kunnen we niet op goede manier verwerken en ligt te gisten in ons systeem, zodat we het moeten lossen zonder het goed te hebben kunnen assimileren. En tenslotte ver-stopping: we blijven te lang en te nadrukkelijk vastzitten in de fase van assimilatie, of omdat we te traag zijn, of omdat we onvoldoende onderscheid kunnen maken tus-sen wat belangrijk is, en wat niet. Wie zijn kak niet wil lossen en "missen", is zoals de hamsteraar die zijn huis volstouwt met brol, en geen onderscheid kan maken tussen waardevolle objekten die hij kan gebruiken, en waardeloze die ballast is dat hij moet lozen.
Assimilatie betekent "gelijkmaking": men maakt iets vreemds buiten zich, gelijk aan of tot deel van zichzelf. En integratie betekent: een nieuw element inpassen en samenvoegen met het bestaande tot een (nieuw) geheel. Dat gebeurt ook bij healing een bepaald lichaamssymptoom geeft informatie over iets wat verkeerd loopt in het lichaam en wat we over het hoofd zien, en vraagt aandacht. En ook hier geldt: is men bereid om te luisteren wat zijn lichaam hem te vertellen heeft, en deze informatie te verwerken, dan wordt deze informatie geïntegreerd, en "verdwijnt" het symptoom. Uit de praktijk van het dagelijkse leven blijkt echter vaak een ander scenario: er wordt niet met assimilatie gereageerd, maar men wil dat vervelend symptoom kwijt. Men wil iets "lozen", nog vóór de assimilatie is gebeurd, wat uiteraard niet kan. Dit verwerpen van reële informatie - want over zichzelf en de stand van zaken; een soort gezondheidsbulletin- leidt mentaal tot dissociatie: in plaats dat een stuk rea-liteit wordt geïntegreerd, wordt het losgekoppeld. Lichamelijk leidt ontkenning steeds tot een escalatie of verergering van de klachten, omdat geen daadwerkelijke aanpassing volgt. Ons lichaam geeft ons immers signalen OPDAT we als aanpassing erop zouden ingrijpen, en niét om ons het leven zuur te maken (ons lichaam wil weer niet meer mee).
Maar psychies stelt zich de vraag: is met deze ontkenning dan de kous af? Wat "ge-beurt" er met het wagonnetje aan informatie dat men heeft losgekoppeld van zijn "weten" door te doen alsof men het niet weet en het hem ook niet interessseert? Is dat wagonnetje dan daadwerkelijk ook door het te ontkennen "verdwenen"? Natuurlijk niet: negeren maakt het alleen "onzichtbaar" voor zijn geest. Dit is alleen maar kamoeflage: men legt er een "doek" over. Verworpen informatie is niet "weg": onze geest is niet zoals een pc die een prullenbak heeft. En zelfs daar geldt: zolang de harde schijf niet vernietigd wordt, blijft alles er op één of andere manier opstaan. Die "vuilbak" van onze geest is het onderbewustzijn: alles waarmee we kennis maken, maar niet willen integreren in ons bewustzijn, wordt "verbannen" naar het onderbe-wustzijn. En van DAARUIT werkzaam blijft. De truuk van dissociatie, werkt als de splitsing tussen teorie en praktijk: door te doen alsof er een teoreties weten, de ken-nis in zijn kop, afgesplitst van het prakties weten als persoon, mogelijk zou zijn, denkt(!) men dat men manipulatief op deze kennis zou kunnen ingrijpen en daaruit chirurgies die delen wegknippen die hem hinderen. Men kan echter kennis niet los-snijden van zijn bewustzijnsproces. Ik kom daarop verder terug; eerst stelt zich de vraag naar de effekten daarvan.
HOE dit werkt kan men vanuit verschillende invalshoeken belichten. Mentaal: de "verzwegen" informatie wordt iedere keer dat het thema wordt aangesneden, welis-waar overruled en overstemd door zijn censuur -het programma (dogma, belief, para -digma) waaraan men zich vastklampt- maar wordt willens nillens toch iedere keer getriggerd. Vanuit het onderbewustzijn ontstaat een stuwkracht die tegenspreekt en aldus het bestaande maar weggemoffelde konflikt opnieuw oproept. Iedere keer men het wezenlijk konflikt dat aan de basis ligt van zijn kwaal of symptoom ontkent, ver-ergert men het daardoor. Energeties: informatie die "niet welkom is", zal deson-danks toch blijven geregistreerd worden door de chakra's. Zoals men mentaal met een censuur-programma een bepaald verhaal probeert op te sluiten op een "eiland" in zijn gedachtenverbindingen, zal op energeties vlak sprake zijn van een inkapse-ling: een soort "fuik" in zijn aura waarnaar al die gegevens worden afgevoerd. En emotioneel geven niet-geïntegreerde themata als een soort niet-verwerkte trauma's een stoorprogramma van negatieve of onaangepaste emoties die beginnen op te laai-en telkens wanneer de persoon er zich door "bedreigd" voelt.
Net zo krijgt men op macro-schaal geen goede integratie in een land wanneer de ver-schillende immigranten gaan samenhokken in bepaalde wijken: een Chinese, een Turkse, een Marokaanse, een Oekraïense, .... buurt, elk met zijn eigen winkels, ge-bruiken, godsdienst, kultuur, ...... Begrijpelijk dat ze hun nationale identiteit willen behouden en niet door een andere kultuur willen opgeslorpt worden. Het tegendeel zou immers volledige assimilatie zijn, waarbij die identiteit zou gewist worden door op te gaan in een andere. Een procédé dat uitvoerig door Westerse kolonisten werd toegepast in Afrika, Amerika en Australië. Een tendens tot eenheidsworst die nu zeer werkzaam is in de hele wereld als gevolg van de konsumptiekultuur. Maar eigenheid en diversiteit moeten behouden worden, want betekenen een verrijking voor "het ge-heel". Dat is zo in de menselijke samenleving, en dat is ook het geval in de Natuur met zijn biodiversiteit als bouwsteen van de ecologie.
Op micro-schaal speelt zich binnen één persoon hetzelfde verhaal af. In het lichaam worden alle cellen vernieuwd door kopies te maken van het origineel op basis van de DNA-struktuur. Het toont aan hoe vernieuwing een must is, gekoppeld aan de struktuur van het geheel. Gebeurt dat laatste niét, dan ontstaan kankercellen die hun eigen gang gaan in een wildgroei en het gestel uit-teren (net zoals Gaia wordt uitgeteerd door de konsumptie-drift). Emotioneel moet het heel scala aan emoties verkend en een plaats toegekend worden; en mentaal moeten nieuwe ideëen opgeno-men en geduid worden in zijn gedachtenwereld. In plaats vanzich op een eiland of een burcht te isoleren om "geen invloed van de buitenwereld te moeten ondergaan", moet een persoon in het volle leven staan, en zich
Uiteindelijk is het immers de bedoeling dat we BLIJVEN groeien, en niet dat we ei-gengereid zouden stagneren op een bepaalde leeftijd of een bepaald thema. Groei of doorstroming is het fundamenteel principe van elk levend proces op Aarde; ook van het bewustzijnsproces als dusdanig. Wie daar om de één of andere reden arbitrair een rem probeert op te zetten, beslist dus in een soort winterslaap over te gaan. Uit angst of welk andere reden ook probeert men alle dynamiek stop te zetten, en een "verworven status-quo" te bestendigen. Maar net zoals men de tijd niet kan stilzet-ten, kan men de Levensstroom niet stilzetten. Wat men WEL kan beslissen, is van te selekteren in de enorme informatiestroom die op hem afkomt.
Zeker de dag van vandaag, waarin zo'n massa data via de massamedia(!) op hem toe-stroomt, is dat noodzakelijk. Dit komt hoofdzakelijk door de wetenschappelijke-ra-tionele reflex (linkerhersenhelft) die kwantiteit boven kwaliteit verkiest. De fameuze AI drijft immers op meer en meer data: hoe meer, hoe liever; het ontdekt (gedrags)-"patronen" als een soort kleinste gemeen veelvoud. Ook wetenschap zelf zweert bij het détail, en geeft elk puzzelstukje zelfs een naam in zijn steeds verdere specifika-tie en opslitsing. Aldus kan men alle chemiese komponenten die in een plant zitten gaan isoleren, analyseren en determineren ZONDER te kunnen begrijpen WAAROP haar specifieke geneeskracht berust. Om dát te kunnen, heeft men immers het over-zicht van het holisties denken (rechterhersenhelft) nodig, dat wezenlijke (inhouds)patronen laat zien als een grootste gemene deler. Want hoe vangt men vissen in een aquarium? Niet met een zo klein, maar met een zo groot mogelijk schepnet. Net zo kan men door de bomen het bos zien, wanneer men de rode draad erin kan vinden waarrond de rest zich ontvouwt. Wat is centraal, wat is wezenlijk? In de KERN ligt de essentie, en niet in de periferie aan details.
In een hoeveelheid aan détails, kwantiteit, statistieken, kan men dus "verdwalen", want de aandacht wordt over een te groot veld uitgespreid; zoals boter die over een te grote boterham wordt uitgestreken of een emmer water die over een te grote vloer wordt uitgekieperd. Fragmentatie is daardoor de ziekte van de huidige jeugd: men kan zich niet meer focussen of concentreren op één onderwerp gedurende een tijd, omdat men heel de tijd afgeleid wordt door nieuwe prikkels en gegevens op smart-phone en pc. De-fragmentatie -het tegendeel- gebeurt door wat binnen komt te be-perken, door het kader te limiteren en door zijn struktuur overzichtelijk te houden. Dat gebeurt zelfs met de bestanden van een pc wanneer die gecomprimeerd worden. In de eenvoud ligt het ware, betekent: hou het wezenlijke of essentiële over; de kern.
Want dat is een evidentie: wanneer men het onderscheid tussen wat fundamenteel is en wat bijkomstig is niet kan "zien", dan kan men ook niet weten waar men nieuwe informatie moet plaatsen. Vandaar dat het denken van de meeste mensen "zomaar" in alle richtingen schijnbaar doelloos over en 't weer kan schieten, als ware gedach-ten puzzelstukken of fragmenten. Vandaar ook, die tendens om extern alles vast pro-beren te leggen in allerhande regels: de woke-tendens. Men moet echter niet meer, maar beter leren denken. Syntheses inoefenen, is alvast een goede oefening. Deel voor geheel (pars pro toto) een andere goede oefening: in het leggen van analo-giëen. Zo boven zo beneden, als sleutel voor de astrologie. Wat giftig werkt, werkt verdund genezend voor dezelfde symptomen, als basis van de homeopathie. Een vorm is drager van een inhoud, als inzicht van het esoteries denken. Kennis is een bewustzijnsakt, om duidelijk te maken dat het het bewustzijn is, die de richting-gevende kracht is die in staat stelt om het onderscheid te zien tussen wat fundamen-teel en wat bijkomstig is.
