Art 19
Over Oud zijn: miserie of een zegen?
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing    Geplaatst op 22 augustus 2023

Sedert ik de pensioengerechtigde leeftijd heb bereikt, krijg ik specifieke reclames in mijn postbus en mailbox. Vooreerst voor beleggingen, want in deze moeilijke tijden heeft men nooit geld genoeg nietwaar? Ach al die financiële zorgen op de oude dag! Of voor de verkoop van het huis waarin ik woon, want men schijnt ervan uit te gaan dat een huis snel "te groot" wordt wanneer de kinderen definitief het huis uit zijn, en niet dat men al die jaren heeft gebruikt om van zijn huis een aangename woonplaats te maken waar alles is wat men nodig heeft. Maar veruit de meeste reclames gaan over de obligate gezondheid: van allerlei hulpmiddelen om zijn verminderd gehoor of gezicht te ondersteunen, of om zijn verminderde mobiliteit te overbruggen (genre trapliften en 3wiel-scooters), tot allerlei middeltjes om zijn kwakkelende gezondheid op te vangen en zijn ontelbare kwalen te kureren.

Men schijnt er immers vanuit te gaan, dat de oude dag alleen maar miserie, mise-rie, en zorgen meebrengt. Persoonlijk vind ik echter mijn verminderd gehoor een zegen: ik hoor al die scherpe en indringende geluiden uit een lawaaierige omgeving minder goed. Of ik het dan niet jammer vind van minder goed te horen wat anderen vertellen? Afgaand op mijn jarenlange ervaringen van daarvoor, moet ik eerlijk be-kennen dat de meeste gesprekken over weinings interessant gaan, dus dat ik niets mis. Ik ben best in staat te luisteren als ik mijn aandacht richt op een konversatie, op voorwaarde dat het gesprek de moeite waard is om mijn aandacht op te vestigen. De meeste gesprekken zijn dat echter niet, en de meeste mensen konverseren nog steeds belabberd: ze verwarren kommunikeren met hun opinie ventileren in korte kommen -taren op Facebook-posts of sms'en op hun smartphone. De (a)sociale netwerken en de (non)kommunikatiemiddelen hebben dit vermogen nog verslechterd in plaats van te verbeteren. Waarom zou ik mijn energie moeten spenderen in deelname aan ge-sprekken die mij niet interesseren?

Men gaat er ook vanuit dat ik allerlei hulpmiddelen en aktiviteiten nodig zou hebben om aktief te blijven en mij goed te voelen. Ik heb echter geen elektriese fietsen of reis -jes naar de Balearen nodig, om tot "onderhoudsvriendelijke" aktiviteit te komen: even boodschappen te voet met mijn tas(sen), en de benodigde werkzaamheden in tuin en huis uitvoeren, volstaan. Waarom zou ik mij moeten afsloven in dingen die ik niet echt nodig heb, maar die mij zogezegd de illusie moeten geven dat ik fit en mon-ter blijf op vergevorderde leeftijd?

Het laatste wat men moet proberen wanneer men oud(er) wordt, is zich vast te klam -pen aan vroeger. Niet alleen figuurlijk -aan zijn verleden door steeds te emmeren over hoe (goed/beter) het vroeger was-, maar ook letterlijk door te blijven doen wat men daarvoor gewoon was te doen. Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen het feit dat men iets graag doet en daarin zijn vervulling vindt. Schilders blijven schilde-ren tot hun laatste dag; en schrijvers blijven schrijven zolang hun hand een pen kan vasthouden (of in zijn modernere vorm: zolang de vingers het toetsenbord kunnen aanslaan). Maar deze twee voorbeelden behelzen juist aktiviteiten die niet alleen wei-nig dynamies (yang) zijn, en waar de prikkels van binnenuit ipv van buitenuit ko-men.

Maar herhaling werkt nefast wanneer het een (gekend) procédé wordt : iets waar men op een bepaald tijdstip succes of bijval mee heeft geoogst, en sindsdien in vorm blijft kopiëren. Is Mike Jagger geloofwaardig door op 80 nog steeds rock and roll muziek te spelen? Dan heb ik meer respekt voor Robert Plant van Led Zeppelin die destijds keiharde rock speelde, maar thans blues speelt in kleinere zalen voor zijn ei-gen plezier. Atleten worden na hun carrière coaches en trainers bijvoorbeeld: een na-tuurlijke evolutie binnen eenzelfde "tak" of aktiviteit. Alles in het leven is een pro-ces, dus is het vergeefse moeite om iets proberen vast te spijkeren in de tijd (zie foto hierboven). Niets blijft duren, dus er moet -om iets echt zinvol en vernieuwend te houden- een bepaalde groei inzitten. Een schilder of een schrijver moet een bepaalde evolutie in zijn kunst meemaken, een verdiepingsproces, en niet zichzelf blijven herhalen.

Nochtans is het dat wat ouder wordende mensen geneigd zijn om te doen: zichzelf tot in den treure blijven herhalen. Niet alleen in hun vaste gewoontes, maar ook en vooral in hun patronen: dezelfde dingen zeggen, dezelfde mensen zien, dezelfde dingen doen, dezelfde dingen denken, dezelfde problemen kennen. Hoeft het dan te verwonderen dat men van ouderen het staties en negatief beeld heeft van mensen die zijn "vastgeroest"? Begrijp me alweer niet verkeerd: de wezenlijke kern van een persoon moet konstant de tand des tijds en alle problemen dat het leven hem toe-werpt weerstaan. Zijn zelf: dat wat zijn unieke karakter of wezen als individu uit-maakt, en dat doorheen de tijd even herkenbaar blijft als zijn vingerafdruk of DNA. Niet zijn uitzicht, maar zijn uitstraling. Niet zijn opinies, maar zijn basisfilosofie. Niet zijn gewoontes, maar zijn levenswandel. Zonder te blijven hangen aan een be-paalde fase of een bepaalde ervaring in zijn verleden; want belangrijk is van zijn ver-leden af te werken, en het niet onafgewerkt te laten bedekken met lagen nieuwe ervaringen en gebeurtenissen.

Vergeet de ontgoochelingen uit je verleden, maar onthou de levenslessen die je eruit geleerd hebt. En alhoewel slechte dagen frekwenter worden, laat ze niet "groeien" in belang door erover te zagen of ervoor schrik te hebben, want daar je erop te focussen wordt hun aandeel en belang sterker. Focus je op de goede dagen die in het vooruit-zicht zijn, kijk ernaar uit en geniet ervan. Het "geheim" van groei, bestaat eruit van zijn enegie te blijven focussen op de opbouw van het nieuwe, in plaats op het bevech-ten van het oude. Permanente groei of vernieuwing is de antidoot tegen elke vorm van konservatisme en elke tendens om te verstarren in een vorm.

De kracht om te kunnen herbeginnen -desnoods zelfs van nul- is van doorslagge-vender betekenis in de handhaving van zijn chi, dan domweg "gezond" te blijven. Want de globale staat van zijn energetiese vitaliteit, hangt ook af van zijn mentale en emotionele gezondheid, en niet louter van zijn lichamelijke gezondheid. Zijn chi wordt gevoed door zijn interesses, zijn passies, zijn bezigheden, zijn relaties, zijn uit-dagingen, ..... Ieder jaar begint een nieuwe, persoonlijke jaarcyclus op zijn verjaar-dag met nieuwe kansen, mogelijkheden, opdrachten, kennismakingen, ..... Dat pro-ces herkennen de meesten bij de overgang van oudejaar naar nieuwjaar, maar niét als een persoonlijk proces op de dag dat hun Aards leven begonnen is en zich in de tijd ontvouwt. Zijn verjaardag is niet bovenal de dag waarop men kadootjes krijgt, maar waarop men terug zonne-energie voor het lopende jaar krijgt. Iedere maand begint een nieuwe maancyclus, waarbij telkens de 4 Elementen en de 12 Tekens van de Dierenriem worden aangedaan, en een pakket ervaringen worden aangesneden die betrekking hebben met wat die voor ons persoonlijk inhouden en betekenen. Een soort generale repetitie in het klein van wat we geleerd hebben, met een "ondervra-ging" daarover aangaande een aantal "oefeningen" of specifieke "testcases".

En zoals iedere morgen de zon opkomt om 's avonds weer onder te gaan, is iedere dag een nieuwe kans om iets af te werken, te realiseren of tot stand te brengen. Onze reëele en konkrete tijdsbeleving gebeurt immers dag per dag, van wanneer we op-staan tot wanneer we gaan slapen. Noteer deze dualiteit: aan de ene kant is er die nu -beleving waarbij we iedere dag als het ware met een schone lei als een afzonderlij-ke entiteit kunnen ervaren; maar aan de andere kant is er die kontinuïteit waarbij de dagen als bladzijden zijn van één boek zijn die worden volgeschreven, of parels zijn die aan het levenssnoer worden geregen. We ver-delen ons als het ware OVER de tijd dag per dag, omdat het nu eenmaal tijd kost om iets te realiseren: dat is een on-wrikbare logika en konsekwentie van het existeren in het hier en nu, van een Aards bestaan. Tegelijk is het een aansporing én een waarschuwing om onze tijd goed te gebruiken, heel zeker wanneer onze tijd met ouder te worden begint "uitgemeten" te worden, ttz de tijd die nog op de conto in de toekomst staat, begint te slinken. Onze sterfelijkheid verwittigt ons ervoor geen tijd te "verspelen" aan beunhazerijen of futi-liteiten, maar geeft ons het besef van een zekere urgentie: stel niet uit tot morgen, wat je vandaag kunt volbrengen.

Op analoge wijze geeft ons karma ons datzelfde besef van urgentie om aan onze problemen te werken ipv die te laten slabakken en over de tijd te laten uit-spreiden. Als we onszelf beschouwen als een levensverhaal dat wordt neergeschreven in een boek -ook letterlijk, in de Akasha-chronieken- dan doen we er goed aan onszelf te verbeteren, ttz niet dezelfde fouten te blijven maken. Er is niets verkeerds aan fouten maken, op voorwaarde eruit te leren, en herhaling te vermijden (!). Als we onszelf beschouwen als een levend proces -wat we zijn-, dan moeten we net als een boom bvb groeien: naarmate we ons door onze problemen leren doorwerken en ons uit de miserie te halen, worden we bewuster als mens. Op die manier verwerven we niet alleen meesterschap over onszelf en onze problemen, maar ook een harmonie om in het leven te staan. En hier loopt het precies verkeerd, wanneer de meeste ouderen in onze kultuur geen voorbeeld geven van waardige en bewuste mensen die door het leven geboetseerd en gelouterd zijn geworden. Minder willen, en meer ZIJN. Eerder het tegenovergestelde: nog (steeds) veel willen hebben, maar nog weinig meer bete-kenen.

Goed voor hen die heel oud worden, maar fysiek zo lang mogelijk blijven existeren, is eigenlijk geen optie; eerder ijdelheid (of wanhoop zoals in zorgtehuizen). Dezelfde ij-delheid als die van de farao's die eeuwig na hun dood wilden blijven voortleven, en immense pyramides lieten bouwen om hun mummies te bewaren. Trouwens, dan zou het leven van hen die niét oud (kunnen) worden, zogezegd weinig betekenis heb-ben. Samengevat: als oud worden een geschenk is, moet men zich dat geschenk waar -dig tonen. En dat kan alleen door die diepgang en dat bewustzijn te tonen die bij die oude leeftijd horen, en waarvoor men tijd en ervaringen heeft nodig gehad om die op te bouwen. Het verschil tussen de kindertijd en de ouderdom, ligt niet zozeer in het feit dat de fasen chronologies antipodes zouden zijn -het begin en het einde van een leven-, maar dat men als oude (wijze) man of vrouw, hetzelfde onbevangen en spontane gedrag tegenover de dingen des levens moet kunnen opbrengen als een kind. Maar dan niet vanuit een on-schuld en on-wetendheid, maar vanuit een instel-ling van ZONDER schaamte en schuld te zijn. Een staat van mentale en emotionele ont-hechting, van geestelijke vrijheid om zonder rem of censuur te kunnen zeggen wat zijn bewustzijn ziet.

Dat fameuze loslaten van de Aardse beslommeringen en bekommernissen uit zich als een exkarnatie- of vergeestelijkingsproces dat zijn schaduw werpt en invloed doet gelden over deze laatste levensfase: de chi neemt af, men moet meer rusten om te herstellen van inspanningen, men dommelt in slaap, men vertoeft gemakkelijker in dromenland. In feite zijn dat "uitstapjes" naar de andere kant, waar men zijn later verblijf al aan het voorbereiden is. De grens tussen de wakkere wereld en de droom-wereld wort vager, waardoor het soms onduidelijk wordt waar men precies is. Maar in ieder geval is het beter om dit bewust te doen, ipv bijvoorbeeld door Alzheimer te verglijden in vergetelheid terwijl zijn lichaam nog levensloos achter blijft in de fysie-ke wereld. Nochmaals: existeren in de fysieke wereld is een noodzakelijke voorwaar-de voor het inkarnatie-proces, maar is NIET het wezenlijk doel van existeren. De ont -hechting van het stoffelijke loopt verder door, door met het sterven uiteindelijk ook zijn lichaam te verliezen en van het Aardse toneel te verdwijnen. En het vergeestelij-kingsproces verloopt verder door, door terug louter entiteit of geest te worden, en naar het geestesrijk terug te keren.