Art 5
De arrogantie van de mens
RUBRIEK: Bewustzijn Geplaatst op 29 februari 2008
Rationalisten gaan zich vaak te buiten aan een arrogantie van de materie: denken, dat je met de materiële modellen, alles van het leven en van de levende realiteit kunt determineren en verklaren. Het beschrijven van de levensprocessen als een mecha-nies voltrekken van overlevingsbehoeften die een materiëel-biologies doel dienen, en de evolutie als het gevolg van deze strategieën en vastgelegd in het geneties erfgoed. Zo bekeken, heeft deze enorme ontplooing van materiële middelen en energie geen enkel perspektief: het dient letterlijk en figuurlijk.....tot niets. Als je een mensenleven op dezelfde manier benadert, heeft het platweg of domweg in leven blijven, al even-min existentiëel zin: een mens verzamelt tijdens zijn leven allerlei objekten en bezit-tingen om zich heen, en stapelt allerlei ervaringen op, die bij zijn sterven kompleet nutteloos zijn geworden. In deze rationele kontext bekeken, zou kennis dan het enige "goed" zijn dat dit lichamelijk bestaan overstijgt, en kan doorgegeven worden; niet toevallig natuurlijk. Maar bekeken in de kontext van de menselijke kultuur, biedt kennis al evenmin soelaas of perspektief: maatschappelijk maakt de mens eigenlijk GEEN vooruitgang; geen enkele technologie slaagt erin sociale of ekologiese proble-men op te lossen, en ondanks al zijn kennis en technologie blijft dé mens bij wijlen een bekrompen wezen dat zijn "biologiese wortels" als drogredens gebruikt om plat ei-genbelang na te streven.
Laat even die typies menselijke arrogantie varen -de mens als kroon van de schep-ping (gezien zijn verleden zie ik niet in hoe hij daar aanspraak op zou KUNNEN ma-ken!)- en volg devolgende redenering: het leven op Aarde heeft niet als doel het voortbestaan als species, en de evolutie als mens (als soort) is niet het bijprodukt of het gevolg van zijn bestaan in de tijd, maar evolutie ZELF is het eigenlijke doel van de existentie. Niet de materiële evolutie, zoals in de evolutie-leer, maar de geestelijke evolutie. De mens niet als "creatie" , zoals in het creationisme, van het leven (of god of hoe men het ook wil noemen); maar als in zijn verschijning een mogelijkheid tot geestelijke groei.
Dit ontneemt hem meteen zijn "goddelijk aureooltje": hij is niet dé schakel, of de "ultieme" schakel, doch slechts één schakel. Dit houdt ook in, dat de reptielen destijds ook een gooi hebben gedaan naar een hoger bewustzijn. Het houdt ook in, dat men de voorstelling van een EXterne oorzaak, die de achteruitgang van de dinosauriërs zou verklaren, moet laten varen. Zij kwijnden niet weg onder één of andere ramp, maar omdat zij hun fysieke groei niet konden omzetten in een adekwate geestesgroei; hier-door ontwrichtten zij het leven op Aarde, en bewerkstelligden hun eigen ondergang. Hetzelfde speelt zich nu af met het mensdom, dat op zijn beurt het leven op Aarde bedreigt: niet een meteoor uit de ruimte of een vulkaan uit de diepte is zijn "vijand", maar HIJZELF!
Pas nu deze zelfde redenering toe op een individueel mensenleven: we leven niet om oud te worden en in leven te blijven, maar om een geestelijke evolutie te ondergaan. Die geestelijke groei vraagt tijd: en precies daarom krijgen we tijd. We kunnen die tijd verspelen, en dan dient hij tot .... niets. Of we kunnen de tijd die we krijgen, goed ge-bruiken.
Hier kunnen we een ander soort arrogantie ontmoeten: de arrogantie van de geest. Een arrogantie die zich nogal eens in New Age middens manifesteert: een geestelijke groei in een oogwenk, problemen oplossen in één gebaar of techniek, genezing op af-stand, drempels, blokkades en patronen zonder tijd of inspanning wegnemen. Nieuw is dat allemaal niet, want zulke "wonderen" waren een vast onderdeel van een 2000-jaar godsdienstkultuur.
Geprangd tussen deze arroganties staat de individuele mens van de 21-ste eeuw; als ik hem een advies zou willen geven, zou het devolgende zijn: geef geen gehoor aan arrogantie, vanuit welke hoek die ook moge komen. Volg je eigen bewustzijn, en ge-bruik dát als kompas op je levensweg.
