Art 1
Ziekte
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing     Geplaatst op 2 november 2007

De allopatiese geneeskunde beschouwt het fenomeen ziekte als iets dat ons overkomt door een invloed van buitenaf: een microbe, een virus, klimaat-en weersomstandig-heden, een ongeluk, allergenen, kankerverwekkende stoffen, voeding, milieufacto-ren, .... . Hierbij wordt dat “ons” voornamelijk als stoffelijk beschouwd: het is ons li-chaam dat ziek valt, en dat moet genezen worden. En het is ook dat lichaam dat be-handeld wordt met (allopatiese) medicijnen, en wanneer dat nodig is met chirurgiese ingrepen. De ziektesymptomen worden ermee bestreden, en de last die de ziekte op onze gezondheid en op ons leven legt, ermee weggenomen.

Als dat kan, want dokters zijn natuurlijk geen tovenaars: het grote succes van deze aanpak doet vergeten dat nagenoeg alle allopatiese geneesmiddelen bijwerkingen hebben, en dus de algemene gezondheid vaak op een ander vlak belagen. Geen enkel medikament is dus echt “onschadelijk”. Vervolgens heeft ook déze geneeskunde haar beperkingen en limieten: een pak kwalen zijn slecht gediend met deze aanpak, en de menselijke kwetsbaarheid en sterfelijkheid blijven desondanks alles bestaan.

Belangrijker is hierbij evenwel dat de allopatiese visie op wat ziekte is, en hoe ze ont-staat, als evangelie wordt aangenomen, terwijl ze in werkelijkheid slechts de helft van het verhaal vertelt. Is elke ziekte louter een “accident”? Dat is het geval wanneer iemand met een bepaalde (erfelijke) stofwisselingsziekte zoals bijvoorbeeld muco-vicidose ter wereld komt, of wanneer een kind kanker krijgt.

Maar heel wat ziekten zijn ook het gevolg van verkeerde voedings-, bewegings- en leefwijzen. En is ziekte louter een lichamelijk gebeuren? Heel wat kwalen hebben niet alleen een psycho-somatiese achtergrond, maar tonen ook aan dat de ziekte een come-back kan maken, alhoewel het lichaam “genezen” werd. En zijn ziektes zoals slapeloosheid, depressie of anorexia bijvoorbeeld echt gebaat bij een louter stoffe-lijke aanpak?

De esoteriese visie op het fenomeen ziekte, maakt geen onderscheid tussen “lichame-lijke” en “geestelijke” kwalen. Het is de mens die ziek wordt, om de goede reden dat de mens één geheel is, en psyche en lichaam dus samenhoren, samenwerken, sa-men-leven. Wanneer een ziekte optreedt, is in dat geheel op een bepaald punt en op een bepaald vlak een disharmonie ontstaan. De oorzaak daarvan kan lichamelijk-stoffelijk zijn, maar net zo goed emotioneel-relationeel of mentaal-intellektueel zijn, omdat het “geheel” alle konflikten van het leven en alle storingen in de balans regis-treert. Vaak treden konflikten op verschillende vlakken synchroon op, als facetten van één en dezelfde disharmonie.

Men moet dus vooral de disharmonie aanpakken, en niet enkel de lichamelijke mani-festatie ervan. Louter de ziektesymptomen wegnemen, sleutelt niet aan de disharmo-nie die ervan aan de basis ligt. Hier situeert zich het verschil tussen helen en gene-zen: men kan het lichaam genezen, maar de mens moet helen.