Art 6
Oneindige herhaling (van dezelfde problematiek)
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing    Geplaatst op 12 december 2008

Iedere keer dat ik aan de kassa van een grootwarenhuis mijn gekochte waren laat scannen, probeert de kassierster van dienst de vleesprodukten in ragfijn plastieken zakjes te wikkelen. Dat heeft primo geen zin: de vleeswaren zitten al hermeties in plastic verpakt. En secundo zie ik het nut niet van deze maatregel, als men de funk-tionele plastic zakjes precies heeft afgeschaft "om het milieu te sparen". Deze witte zakjes gebruikte ik steeds als recipiënt voor de pedaalemmers en vuilmandjes in huis: ze bewezen nog een laatste dienst. Met die flinterdunne, doorschijnende zakjes van nu, kan men echter NIETS aanvangen: dát is pas echt verspilling en milieuver-vuiling! Maar goed: ik heb het al honderd keer gezegd, en toch moet ik het telkens herhalen: "Dat hoeft niet!". Het haalt niets uit: de kassiersters zijn getraind om dat te doen.

Hetzelfde speelt zich af aan het lokket van mijn bankfiliaal: iedere keer als ik met een overschrijving voor de bankbediende verschijn, krijg ik te horen dat ik zoiets beter aan de bankautomaat zou doen. Of via het Internet-bankieren. Iedere keer antwoord ik dan, dat ik menselijke interaktie boven machines verkies, en dat ik vind dat de bank wel een minimum aan dienstverlening mag bieden, voor wat ze me daarvoor aanrekent. Men zou kunnen denken: in een supermarkt werken een hele batterij kas-siersters, maar in een bank werken slechts 2 tot 3 lokketbedienden, zodus: ze zouden me onderhand hebben moeten leren kennen ! Het is godgeklaagd, maar iedere keer krijg ik dezelfde litanie naar mijn kop geslingerd. Ze zijn "verplicht" van dat te doen: richtlijnen van de directie!

Mijn katten voeren steevast een gelijksoortig toneelstuk op: één van de twee is gulzi-ger en sneller in het eten; slokt haar eten op, en gaat zich onder tafel verstoppen, tot de tragere gedaan heeft. Meestal eet de laatste niet alles op, dus als ik de etens-bakjes niet nauwlettend in het oog hou, neemt de gulzige (en uiteraard dikkere) een dubbele portie ten koste van de beheerste (en uiteraard dunnere), die iedere keer iets opzij houdt "voor later" maar dan moet konstateren dat de gulzige ermee vandoor is ge-gaan.

Nu, dat zijn dieren. Maar de mensen gedragen zich vaak niet beter dan de dieren (het omgekeerde van Fabeltjeskrant!) Iedere keer, tot vervelens toe, als ik uit de bus stap, moet ik de wachtenden aan de halte, uitdrukkelijk vragen om mij doorgang te verle-nen. "Eerst de mensen buiten, en dan pas de mensen binnen!", moet ik keer op keer bulderen. En hoeveel keer heb ik niet mijn BUREN in mijn straat moeten aanmanen om trager te rijden (terwijl het nota bene zone 30 is, en ze verdorie zelf kinderen hebben!).

De doorsnee-mens blijkt moeilijk greep op zijn gedrag te kunnen krijgen: het werkt als een aan de wil onttrokken automaties scenario, en blijkt als het ware volko-men AUTONOOM een welbepaald, zelfde patroon af te haspelen. De never ending story! De vicieuze cirkel, die telkens van A tot Z wordt afgespeeld. Het leven als een soort poppenkast, waarbij de rolpatronen en de gevoerde gesprekken van tevoren vastliggen, en tot in de treure herhaald worden.

Men kan zich op de duur beginnen afvragen, of de mens wel in staat is om bij te le-ren, en de geestelijke wendbaarheid bezit om, als de noodzaak zich ertoe stelt, ANDERE gedragsscènario's te ontwikkelen. De vraag "Waarom blijven we dezelfde fouten maken?", kan dus eenvoudig beantwoord worden met: "Omdat we teveel blijven kleven aan eenzelfde patroon".

Eenzelfde patroon volgen, houdt in, dat we ook met dezelfde problemen blijven worstelen: zelfde oorzaken, leveren immers dezelfde gevolgen op. Dat is de wet van het karma. Onze levensproblematiek geeft ons dus hetvolgend signaal: we kunnen er iets aan doen; of we kunnen onze problematiek onopgelost laten. Het eerste houdt in, dat we een geestesgroei ondergaan, die ons BOVEN ons probleem doet uitgroei-en. Deze verandering kost ons: de inspanningen van een innerlijk onderzoek, van het loslaten van een OUD patroon, en ons leren herdenken binnen NIEUWE kaders. Het tweede houdt in: een gemak, waarvoor we een PRIJS moeten betalen; onszelf gevangen blijven houden BINNEN het gekende en vertrouwde patroon, MET de problemen die daarbij horen. Existentiëel zijn we VRIJ het gedrag te kiezen dat korrespondeert met ons bewustzijnsniveau, dan en slechts dan, wanneer we bereid zijn dat bewustzijnsproces aan te gaan.