Art 11
Over kanker
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing    Geplaatst op 17 november 2010

Ik heb lange tijd getubd om een artikel te schrijven over kanker. Omdat het zo'n geladen onderwerp is dat niemand onberoerd laat, en helaas, iedereen vroeg of laat treft. Kanker is samen met Aids, de gesel van deze "Moderne Tijden". Het is dus in zekere zin "goedkoop" om erover te schrijven: wat je erover kunt zeggen vergaat in het niets tegenover de onverbiddellijke realiteit ervan. Maar aan de andere kant moet men er meer dan ooit over blijven praten: de getroffenen aan het woord laten, de ziekte en zijn problemen bespreekbaar maken uit respekt voor al hen die kanker "krijgen" of hebben, of eraan gestorven zijn, en uit respekt voor al hen die hun best doen om kankerpatiënten te behandelen en te helpen.
De eerste vereiste om de ziekte te benaderen, is een volstrekte eerlijkheid: omdat het over "leven of dood " gaat, is elke poging tot verbloeming furtief en elke poging tot verdringing illusoir. Dat begint met de eerlijkheid van te konstateren dat kanker niet echt te "genezen" is. Omdat dit zeer pessimisties kan overkomen, verduidelijk ik dit meteen: men kan de ziekte wel terugdringen (zoals het lichaam zelf doet door "goedaardige" inkapselingen), of in slaapmodus brengen voor een paar jaren, maar vroeg of laat "ontwaakt" de ziekte terug bij hen die erdoor werden aangedaan. De eerste konkusie daaruit, moet dan zijn: bij hen die gelukkig (voorlopig) "genezen" verklaard worden, moet een stijlbreuk volgen in hun manier van leven om deze goede situatie te konsolideren. Men moet de levensles of de karmiese boodschap die kanker geeft, hebben begrepen, en dat is: je bent verkeerd bezig; ga anders leven.
De tweede konklusie daaruit is, is dat voorkomen beter is dan genezen. Dat geldt voor elke kwaal, maar in het bijzonder voor kanker. Het houdt in, dat bvb Sint-Janskruid die chemo-patiënten niet mogen gebruiken, omdat hij de "vergiften" zo snel uit het gestel haalt, nu en dan op het menu van gezonde mensen zou moeten staan, om exakt dezelfde reden: omdat hij zo goed toxiese (en dus mogelijk kanker-verwekkende) stoffen uit het lichaam weg haalt.

De tweede noodzakelijkheid, bestaat eruit van kanker te begrijpen. De algemene houding gaat immers vooral in de richting van angst ervoor, en eenmaal het verdikt gevallen is , van de vijand te bestrijden. Begrijp me andermaal niet verkeerd: deze verschrikkelijke ziekte moét "bestreden" worden, maar men mag niet vergeten dat deze"vijand" binnenin zichzelf zit. Strikt gezien zijn het weliswaar de doktoren die door hun ingrepen de ziekte "tot staan brengen", maar het is daarna de natuurlijke geneeskracht van het lichaam dat moet overnemen en dus "echt" al dan niet doet genezen. De allopathie kan ver gaan in het ingrijpen in de "chemie" van het lichaam, maar tast eigenlijk in het duister wat betreft de oorzaak van kanker. Dit begint bij het ontstaan van een tumor, en dat gaat verder met het optreden van een remissie of uitzaaiing, en dat eindigt met de dood erdoor. Daarom dit belangrijk advies aan elk-een die door kanker getroffen wordt: verwacht niet dat je ervan door doktoren of healers zult "verlost" worden, maar probeer de ziekte te begrijpen om haar van "binnenuit" te kunnen "kontroleren". Verwacht ook niet van mij dat ik met "simpele" verklaringen hier even het geheim van kanker zal ontsluieren: het optreden van deze ziekte is een komplex samenspel waarin genetica, blootstelling aan kankerverwek-kende stoffen van buitenuit, en stofwisselingskonflikten binnenin hun rol spelen. Maar omdat elke kwaal, dus ook kanker, naar analogie gepaard gaat met een ener-getiese disharmonie, kan men er zélf wel voor zorgen van aan de goede kant te blijven, waar NIET op de ziekte wordt ingespeeld. Negatieve faktoren zijn immers: stress, zijn limieten niet respekteren, zich afbeulen, niet tijdig stoppen, zich niet vol-doende ontspannen, niet voldoende slapen, de inname van toxiese stoffen (overdaad alkohol en nicotine bvb),..... Een terugkerende levensboodschap voor kankerpatiën-ten is dan ook: leer meer op jezelf terug te vallen, en met jezelf rekening te houden, laat je niet leven, maar neem terug de kontrole over jezelf en je evenwicht in handen. Wees terug of eindelijk, je eigen kreatieve zelf. Laat je niet meer opjutten.

Precies omdat kanker steeds over "leven en dood" gaat, is de konfrontatie ermee een ingrijpend proces. Dit geldt voor elke fase van de ziekte, en dit geldt voor elke beslis-sing die men daarin moet nemen. Dit is eigen aan de aard van deze ziekte, die als astrologies de Pluto-signatuur draagt. Het is daarom een kwaad, dat men "met kwaad moet bestrijden": wegsnijden, bestralen, chemies kapot maken. Als er iets veranderd is in de laatste decennia, is het de verfijning van deze technieken: ze zijn beter afgestemd en de patiënten zijn er minder ziek van. Maar het zijn en blijven lichamelijke "bombardementen" die een zwaar impakt kunnen hebben. Toch blijven ze de beste kans om (langer) in leven te blijven.
Want wie uit angst voor de hardheid van deze behandelingen, eerder kiest voor een "natuurlijke" aanpak, zal sowieso maar 2 tot 5 jaar in leven blijven. Ik beweer niet dat genezing op andere manieren onmogelijk zou zijn, maar veel hangt af van de soort kanker, en zijn kwaadaardigheid. Alle kleikuren, Moermandiëten en mirakel-produkten ten spijt, is kanker een soort "uitbarsting" waartegen geen kruid gewassen is. Op dezelfde manier, waarop men geen tank kan tegen houden met een muurtje. Het is een onverbiddellijke ziekte. Het is daarom verkeerd zich aan "laatste stro-halmen" te proberen vast klampen, in de hoop het onvermijdelijke toch nog te kun-nen doen keren. Dit zet precies uit wanhoop de deur open voor allerlei vormen van charlatanisme. Een zekere sereniteit en luciditeit vallen te prefereren: de behande-lingen zelf zo goed mogelijk begeleiden, en in overleg met de doktoren kijken waar nog ruimte ligt voor een eigen invulling. En bovenal: reflekteren en mediteren over het leven, en wat daarin belangrijk is. Wie en wat hem dierbaar is koesteren tot zijn laatste levensadem, en alle nodeloze en zinloze ballast overboord gooien van zijn levensboot. Kanker herinnert er ons aan, hoe kwetsbaar en broos het leven helaas kan zijn, en hoe kostbaar het tegelijk is.

In memoriam Annemie Bonneux, die gedurende 35 jaren mijn dierbare partner en levensgezel was, en die op 53 jarige leeftijd vroeg-tijdig door kanker uit het leven is gerukt geworden.